Agit’i tanısaydınız çok severdiniz

• Siz Agit’i tanısanız çok severdiniz. Agit devrimler sonrası idi. Örnek ruh güzelliği. Öyle saf, öyle vakur. Öyle ya, bizimkisi hayat gailesi, Agit’inki hayatın ta kendisiydi.

JEHAT KARAKOÇAN

Yaz günlerinin birinde, Avrupa’nın bir şehrinin en kuytu kenarında tanımıştım Agit’i. Afrikalı göçmen bir ailenin yanıbaşındaki köhne kulübelerde. Gerekmedikçe konuşmayan, gereksiz seylerle uğraşmayan, kendisi yazgısından daha Kürt biriydi. Yaşça en büyüğümüzdü, utangaçlığının yarısı geç kalmışlığının hayıflanmasıydı.

İşte burada, bu sapa ilçede, bu köhne kulübenin birinde kendi kendini doğurdu Agit. Kalabalığın en sapasında, en derine dalmak için vakit kollarcasına. Ve Agit olarak yeniden doğarken de kendiyle getirdiği tek şey saflığıydı.

Siz Agit’i tanısanız çok severdiniz. İnsanın en saf haliydi, ideolojiler ve dinlerle belki tanımlayabileceğiniz, belki de daha ötesi anlamlarla. 

Verilen en ufak görev onun nazarında Hac’a gitmek gibiydi. İman eder gibi çalışırdı Agit. Siz bilmezsiniz ama hepimizi o kurtaracaktı.

Siz Agit’i tanısanız çok severdiniz. Agit devrimler sonrası idi. Örnek ruh güzelliği. Öyle saf, öyle vakur.

Zaman sırtımızı sıvazlayıp hayatın çukuruna iterken bizi, bir daha Agit’ten haber alamadık. Her birimiz renkli vitrin ışıkları, yüksek sesli şarkılar, kuru kalabalıklar ve renkli kıyafetlerle oyalanırken Agit haki yeşilini kuşanıp dağ yamaçlarını yürümeye başlamıştı bile. Öyle ya, bizimkisi hayat gailesi, Agit’inki hayatın ta kendisiydi.

Kaç yıl, kaç mevsim devirdik bilmiyorum, yine bir yaz günüydü sadece hatırladığım. Eski bir arkadaş pat diye söyleyivermişti sıradan bir sohbetmişçesine. Sonrası muamma! İnternette gördüğüm birkaç fotoğrafının dışında bir şey bırakmadan gitmiş Agit. Temmuz’un 18’inde. O’nu tanıdığımın tam dört yaz sonrası. Yüzündeki çizgileri, kıvırcık saçları, iri elleri yıldız tozuna bulanmış.

Siz Agit’i tanısaydınız çok sevediniz. O gitti, uğruna kitap yazılacak bu güzel insan hakkında iki satır yazılmadan…

Kabe’yi tavaf edercesine dağların etrafında döndü Agit. Hepinizin inandığı tanrılardan daha çok inandığı hayali sadece dört yıl yaşayabildi.

Agit ile tanışmamızdan bu yana tam yirmi yıl geçti. Yirmi koca yıl. Arada açıp bakılan bir fotoğraf albümü gibi, aklımda hep ziyaret ettiğim tek kişi Agit oldu. Beynimin içinde sürekli dönen bir film şeridi. Bunca yıl O’nu düşündüm, bir mezarı var mı onu dahi bilemeden.

Siz Agit’i tanısanız çok sevediniz. Biz Agit Roj’u, Hasari Güneş’i az da olsa tanıdık ve çok sevdik.