Hatay’da hayat çadıra sığmıyor

• 6 Şubat depreminin üzerinden iki yıl geçmesine rağmen Hatay’da yaşam mücadelesi sürüyor. Depremzedeler hâlâ çadır ve konteynerlerde yaşarken, temel ihtiyaçlara erişimde büyük zorluklar yaşanıyor. “Hatay sahiplenilmedi” diyen Filiz Gül, deprem sonrası dayanışmayla ayakta kaldıklarını söyledi.

Birçok kentte büyük yıkımlara neden olan 6 Şubat depreminin üzerinden yaklaşık iki yıl geçti. Depremde binlerce kişi yaşamını yitirdi, binlerce yapı enkaza dönüştü. Enkaz yığınına dönen ve en fazla can kaybının yaşandığı yerlerden biri de Hatay oldu.

Depremin ikinci yılı geride kalırken, Hatay'da insanlar hâlâ çadır ve konteynerlerde yaşamlarını sürdürmeye çalışıyor. 

Yıkımın, enkazın ve acıların hâlâ ilk günkü tazeliğini koruduğu Hatay'da, yaşam mücadelesi veren depremzedelerden biri de Filiz Gül.  “Çığlık sesleri hala kulağımda. Her yer karanlıktı” sözleriyle Filiz Gül, acıların hala ilk günkü gibi taze olduğuna dikkat çekiyor.

Jinnews’ten Pelşin Çetinkaya’ya konuşan Filiz Gül, depremin üzerinden çok zaman geçmesine rağmen hâlâ çok zor şartlarda yaşadıklarını söyledi: "Köydeki ev de yıkılmıştı. Kalacak bir yerimiz yoktu. Dışarıda, soğukta kaldık. Bir çadırın içinde 40-50 kişi kalmaya başladık. Çadırda mutfak yok, banyo yok, yiyecek bir şey yok. Ve sen bir annesin. ‘Çocuklarımı beslemem lazım’ diyorsun. ‘Ne yapabilirim?’ telaşına kapılıyorsun. O sırada kendini hiç düşünmüyorsun. Üzerinden çok zaman geçti ama şartlar bizi iyileştirmedi."

"Daha sonra köyde prefabrik bir ev yaptık. Kadınlar olarak işçiler bizdik. Kerpiç, çimento; ne gerekiyorsa taşıdık. Kadın erkek el birliğiyle bir yer yapmaya çalıştık, birlikte evlerimizi inşa etmeye çalıştık. Deprem bize çok şey öğretti. Evet, çok şey kaybettik ama birlikteliğin bize çok şey kazandıracağını gösterdi. Bazen başkalarından bir şey beklememek gerektiğini öğrendim. Bir şeyleri yapmak için yöneticilerden bir şey beklemeyin. Eğer sizin yapabileceğiniz bir şey varsa, yapın. Çünkü beklerseniz, çok şey kaybetmeye devam edeceksiniz. En azından birbirinize sahip çıkarak, birbirinize destek olarak güçlü olduğunuzu hissedin. Bu bile sizin için yaşama tutunmanın bir sebebi oluyor.”

“Depremden önce de ben Hatay'a dair bir gelişme görmedim. Kendimi bildim bileli, kendi çabasıyla, kendi insanıyla ayakta durmaya çalışan bir şehirdi. Diğer şehirlerde metrobüsler varken, biz hâlâ burada eski dolmuşlarla gidiyorduk. Çünkü buraya herhangi bir destek gelmiyordu. Biz, buranın halkıyla bir şekilde ayakta duruyorduk. Zaten o beklentiyi çok uzun zaman önce de görmemiştik, şimdi de görmedik.” HATAY