Umudun ve direncin resimleri

• Şervîn Elo, Efrînli genç bir ressam. Doğuştan duymuyor ve konuşamıyor. Özlemini, acılarını, hayallerini ve sevincini resimle dile getiriyor. En büyük isteği  ise bir gün Efrîn’e dönmek ve zeytin ağaçlarına tek tek sarılmak.

Şervîn Elo, 27 yaşında. Efrîn'in Şera ilçesine bağlı Umero köyünden. Doğuştan duymuyor ve konuşamıyor. 7 yaşından itibaren resim yapmaya başladı. İlk başta sadece kâğıda çizgiler çizdi ancak zamanla resim yapmak onun için duygularını ifade etme aracı oldu.

Efrîn’deyken en çok zeytin ağaçları arasında dolaşıyor, ağaçlara tek tek sarılıyordu. İşgalle birlikte onun da hatayı değişti ama resim çizmeyi hiçbir zaman bırakmadı. Şu anda Şehba Kantonu'nun Ehdas ilçesine bağlı Marat köyünde yaşıyor.

Rejim eğitim hakkını elinden aldı

Şervîn’in annesi Hemîde Mihemed, eşiyle akraba oldukları için çocuklarının engelli doğmasından korktuklarını söyledi ve ekledi: “Doktor ‘kız çocuklarınızın hepsi Şervîn gibi olur’ demişti. Şervîn’in aklı başındaydı sadece sağır-dilsizdi. Engelliler okuluna göndermeyi çok istedik ama rejim bırakmadı. 7 yaşındayken Simo Bilkom engelliler okulunda okumasını istedik. Ama Kürt ve yurtsever olduğumuz için rejim Şervîn'i eğitim hakkından mahrum etti. Şervîn'e hiçbir zaman engelli olduğunu hissettirmedik. Aile üyeleri sürekli onunla ilgileniyordu. Sanatçı Luqman Ehmed, Şervîn'e ilk kez bir kâğıt vererek bir şeyler çizmesini istedi ve bu Şervîn için başlangıç ​​oldu. Luqman Ehmed, ayrıca Şervîn'in her zaman yanında ve ona destek olmamızı istedi. İmkanların kısıtlı olmasından dolayı Şervîn'e yardım edemedik.”

Gelirini Şengal ve Kobanê’ye bağışladı

ANF’ye Rojava Devrimi’yle Şervîn’in de hayatının değiştiğini belirten Hemîde Mihemed, “Devrimle Efrîn'de kültür-sanat faaliyetleri başladı. Resim bölümünün açılmasıyla Şervîn de resim yapmaya başladı. Okuma-yazmayı ve işaret dilini öğrendi. Resmi geliştirdikçe toplumsal sorunlara ve kadın mücadelesine dikkat çekti. Efrîn'de aydınların düzenlediği konferansta delege oldu. Ayrıca Ressamlar Kurulu üyesiydi ve nerede ihtiyaç olursa oradaki hazırlıklara katılıyordu. Sergilerde satılan eserlerinden kazandığı ilk parayı Şengal yardım fonuna bağışladı. Kobanê savaşında 'Kobanê bizim Kobanê’mizdir' kampanyası başlatıldı. Şervîn de 5 tablosuyla destek verdi. Yine zindandaki tutsaklara destek için açılan sergiye katıldı. Sattığı resimlerin parasını Mala Sêwiyan’a bağışladı. En son 'Em Efrînî ne' adlı sergiye 18 tablosuyla katıldı ancak savaş nedeniyle o sergi tamamlanamadı” dedi.

Ağaçlara tek tek sarılıyordu

Efrîn işgalinin Şervîn’i çok etkilediğini söyleyen Hemîde Mihemed, o süreci şöyle anlattı: "Savaşta yanan tabloların, yakılan okulların ve kültür merkezlerin görüntüleri paylaşıldı. Şervîn bu durumdan çok etkilendi ve üzüldü. En çok da okulların yakılmasına üzüldü. O zamanlar duygularını resim yaparak yansıtmak istiyordu. Ancak Şehba'ya yeni gelmiştik ve hiçbir imkânımız yoktu. Bir süre sonra fırsatı oldu ama bu sefer de o resim yapmak istemedi. Sanatına dönmesi için ısrar ettik. Babasına ve kardeşine silaha sarılmadıkları, YPJ-YPG saflarında savaşmadıkları için kızmıştı. Kızım, Efrîn’de tüm zamanını zeytin ve meyve ağaçları arasında geçiriyordu. Ağaçlara tek tek sarılıyordu. Efrîn'den ayrılmak ve göç yaşamı onu etkiledi. Bir gün topraklarımıza dönmemizi çok istiyor.

‘Emê Vegerin Efrînê’

Bir gün arkadaşları gelip onu dışarı çıkardılar. Okulun duvarlarına resim çizmesini istediler. Daha sonra Serdem Kampı’nda açılan ‘Emê Vegerin Efrînê’ sergisine katıldı. Arkadaşlarıyla 58 metrelik bir alana 58 gün süren Efrîn direnişini çizdiler. Şu anda Önderlik bahçesinde sergi açılmış, resimlerinin orada olmasını istiyor. Fakat henüz bahçeye gidemedi. Son dönemlerde gözleri ağrıyor. Son olarak şunu söylemek istiyorum; kimse engelli çocuklarının durumundan utanmamalı ve onlara mümkün olduğu kadar destek vermeli.” ŞEHBA