Berivan, Seyit’in yoldaşı

• Paris 1. Kürt Kültür Festivali Serdar Mutlu’nun “Analar ve Göç” adlı resim sergisinin açılışı ile devam ediyor. Açılışa 10. Paris Belediye Başkanı Alexandra Cordebard ve Paris Büyükşehir Belediyesi Kültür Meclisi üyesi Laurence Patrice de katıldı. 

SELMA AKKAYA/PARİS

Paris 1. Kürt Kültür Festivali Serdar Mutlu’nun “Analar ve Göç” adlı resim sergisinin açılışı ile devam ediyor. 

Festival, Fransa Demokratik Kürt Konseyi (CDK-F), Kürdistan Üzerine Düşünce ve Araştırmalar Enstitüsü (IREK), Kürdistan Sanat ve Kültür Derneği (ACK) ile Danielle Mitterrand Vakfı ortaklığıyla düzenleniyor. Festivalin Perşembe günkü adresi 10. Paris Belediye binası oldu. Serdar Mutlu’nun “Anneler ve Göç” adlı sergisinin açılışına 10. Paris Belediye Başkanı Alexandra Cordebard ve Paris Büyükşehir Belediyesi Kültür Meclisi üyesi Laurence Patrice de katıldı. 

Yoldaşlarının anası

Sergi salonuna giriş yapanlardan ilki bir ana oluyor; adı Berivan. Serdar Mutlu’nun “Analar ve Göç” sergisi arasında dolaşıyor; kendisi ile özdeş anaları konu alan serginin her parçasında kendi acısını, kendi göçünü arar gibi.

Daha bir ay önce onu dünyaya getirmiş anasını kaybetmiş, birkaç yıl önce analığını ikinci kez ona tattıran Seyit Kemal Akyol’u özgürlük alanlarında şehit vermiş, mezar taşı olmayan analardan... 

Acısını yüreğine saklamış şimdi. “Genç çocuklarım” dediği yoldaşlarının anası, yoldaşı olmuşken, kaldırımlarında büyüdüğü 10. Paris bölge Belediyesi binasında analara karışmış seyre dalarken buluyoruz onu...

Göç ve Berivan

Berivan’ın ve her birimizin bitmek bilmeyen göç öyküsü salona taşınmış. Berivan, 8 aylık iken işçi anne babanın evladı olarak Paris’e gelmiş, burada halkının darbe yıllarından sonraki süreçlerinde kurduğu ilk kurumlarından bugüne mücadelenin parçası olmuş kadınlardan. Yıllarca tercüman olarak halkına hizmet verirken, göçün her rengine tanıklık etmemin getirdiği deneyim ile mücadelesinden aldığını birleştirip kimi yerde mikrofon elinde eylemlerin yürütücüsü, 18’ini doldurup gitmek isteyen Kemal’in yoldaşı ve uğurlayıcısı, tüm bu acının deneyimin yoğurduğu bir diplomata dönüşmüş.

İlk buluşma adresi

“Analar acılarından birbirini tanır” der gibi sergi binasında dolaşırken yavaş yavaş konuklar giriyor içeri. 

Serginin adresi, Kürdistanlıların ilk geldiği semt olan 10. Paris Belediye binasının 4. katı. Genç yüzler, eski kuşaklar, sergi etrafında, Fransız Kürt buluşması burada başlıyor. Belediye yetkilileri de bir süre sonra salona giriyor. Ardından açılış başlıyor ve Berivan şimdi, yanındaki genç Kürt ressam ve etrafında festival çalışmasını yürüten gençlerin enerjisi ile diplomata dönüyor. Acısını halkının mücadelesine katmayı tıpkı tuvale resim çizer gibi bir kez daha gösteriyor! Birkaç dakika önce tıpkı bir kanadı kırılmış güvercin kaldırım kenarına düşmüşçesine Kemal’e yolculuk yapan Berivan, şimdi kimi inançlardan, putlardan, dualardan medet ummadan, kendi acısını yüklenip kendine sesleniyor; “kalk ayağa!”

 Ve Anneler ve Göç sergisindeki tablolar arasında bir çağrıya dönüşüyor:

Kalk ayağa, kapıların ardına hapsolmuş gönüllere inat,

Diren şu ruhlarında hapsetmiş cehenneme karşı

Güneş bir kez daha doğdu, ağaçlar bahara açtı,

Ruhlarımız sevdiklerimizi hesapsız, kitapsız

bir kez daha sarmalamışken,

Kaçırma bu fırsatı

korku duvarını yıkmak için  çırpınan ve yarmak  çabalayanlar varken,

Kalk daha gidilecek çok yol,

Bestesi yapılmamış acımız ve insan olanımız varken!